બધે એક ધારી નજર ક્યાં રહે છે ?
સલામત બધાની સફર ક્યાં રહે છે ?
કરે જીવ તો એકધારા ઉધામા ,
ભમે કાળ માથે ખબર ક્યાં રહે છે ?
પ્રણય પાન કરવા પુરાશે કમળમાં ,
પછી જીવતો એ ભ્રમર ક્યાં રહે છે ?
મિલન કાજ સળગે પતંગા ભલે પણ ,
શમા પાસ એની કબર ક્યાં રહે છે ?
અહીં સજ્જનો ,શઠ ,ભગત ,રંક ,રાજા ,
કહો કોઈ ‘ મરમી ‘ અમર ક્યાં રહે છે ?
ઇચ્છા કામણગારી છે ,
આખર તો એ નારી છે .
ખુશબો આપી ફૂલોએ ,
ખૂબ હવા શણગારી છે .
વિરહી પળમાં સધિયારો ,
તારા ઘરની બારી છે .
ઘરની શોભા ને વૈભવ ,
બાળકની કિલકારી છે .
હું પદ ‘મરમી’ છોડી જો ,
આખી દુનિયા તારી છે .
એ રસીલી યાદ હૈયામાં ઢળે છે ,
એક ઝરણું આ હૃદયમાં ખળખળે છે .
સહુ પ્રથમ જ્યાં આપણે ભેળા થયેલા ,
ત્યાં હજીયે પ્રેમનો દીપક બળે છે .
વાદળાં ઘેરાય જ્યાં આકાશમાં ત્યાં ,
કેટલાં સ્મરણો અહીં ટોળે વળે છે !
જીવતર આખું ય મઘમઘ થાય છે આ ,
ફૂલ શી ફોરમ પ્રણયમાંથી મળે છે .
હોય છે ‘મરમી’ મિલનની એ જ ફલશ્રુતિ ,
જાતનો સઘળો અહં ત્યાં ઓગળે છે .
અહંકાર ઠેલીને ભીતર પ્રવેશો ,
સ્વયંને ઉકેલીને ભીતર પ્રવેશો .
લગીરેય શ્રદ્ધા બચી હોય બાકી ,
અગન તાપ ઝેલીને ભીતર પ્રવેશો .
ન હો ડૂબવું તો પહોંચો કિનારે ,
મરણ દાવ ખેલીને ભીતર પ્રવેશો .
હશે ગેબ વાતો ને ઝળહળ બધું ત્યાં ,
અહમ દૂર મેલીને ભીતર પ્રવેશો .
મદદ માગવા કોઈ સામે ધરે કર ,
બની જાવ બેલી ને ભીતર પ્રવેશો .
પલળવું ન બે ચાર છાંટા પડે ત્યાં ,
મચી હોય હેલી ને ભીતર પ્રવેશો .
મળી જાય ‘મરમી’ અમી દ્રષ્ટી એની ,
ખુલી જાય ડેલી ને ભીતર પ્રવેશો .
નામ ગમતું બોલવાનો સ્વાદ પણ શું ચીજ છે !
એક કોમળ સ્પર્શનો ઉન્માદ પણ શું ચીજ છે !
આંગણે આવી કરે ના વાત એ મંજૂર છે ,
મૌન દ્વારા ચાલતો સંવાદ પણ શું ચીજ છે !
ભીંજવી દે , છો પછી કોરી હથેળી આપણી ,
હાથમાં હો હાથતો વરસાદ પણ શું ચીજ છે !
રૂઠવાનું તો પ્રણયમાં સાવ સહેજે હોય છે .
કિન્તુ, હોઠે આવતી ફરિયાદ પણ શું ચીજ છે !
એટલે તો બહુ ગમે છે હર પળો એકાંતની ,
વાહ ! તારી જેમ , તારી યાદ પણ શું ચીજ છે !
સાદ પાડે ને છતાં દેખાય ના ‘ મરમી ‘ કશે ,
ભીતરેથી આવતો આ નાદ પણ શું ચીજ છે !
રોજ માણસ આશ લઇને નીકળે છે ,
આંખમાં આકાશ લઇને નીકળે છે .
દોટ મૂકી જીવતાં ઘડિયાળ કાંટે ,
સહુ સમયની લાશ લઇને નીકળે છે .
સ્વાર્થના સંબંધ સમજીને મહોબ્બત ,
સાવ ઝૂઠી હાશ લઇને નીકળે છે .
લાગણી નામે અહીં ખેલાય સટ્ટો ,
જીતની ડંફાશ લઇને નીકળે છે .
ખોખલું ખાલીપણું માથે ઉપાડી ,
હાથમાં હળવાશ લઇને નીકળે છે .
રૂપ દર્પણમાં ત્વચાનું જોઇ ‘મરમી’ ,
ગાલ પર લાલાશ લઇને નીકળે છે .
એક રસ્તો જાય છે આ ઘર તરફ ,
તે પછી ફંટાય છે ઇશ્વ્રર તરફ .
અંધ આંખો જોઇ ના શકતી ભલે ,
ટેરવાં લઇ જાય છે ભીતર તરફ .
ફૂલ એની જાત નીચોવે પછી ,
થાય છે સાચી સફર અત્તર તરફ .
જે વસે છે કાચના ઘરમાં સતત ,
મન સદાયે હોય છે પથ્થર તરફ .
તો બધાં પ્રશ્નો વધારે આવશે ,
જો તમે આગળ વધો ઉત્તર તરફ .
જે તરફ ડગ માંડવા હો માંડજો ,
આખરે તો પૂગશો નશ્વર તરફ .
પાનખર ‘મરમી’ નહીં છૂપી રહે ,
હો નજર જો પર્ણની મર્મર તરફ .
સપાટી જુઓ તો છળી જાય રસ્તો ,
નજર હોય ભીતર મળી જાય રસ્તો .
અજાણી સફરમાં મળે સંગ તારો ,
ચરણ જ્યાં વળે ત્યાં વળી જાય રસ્તો .
હશે જો દશા ને દિશા બેઉ સાચી ,
બધી અડચણોને ગળી જાય રસ્તો .
કદી ગુલમહોરી ક્ષિતિજ પાર કરવા ,
સમી સાંજના ઓગળી જાય રસ્તો.
જરા ક્યાંક બાળક બની જાવ બન્ને ,
તુરત થાય હલ, નીકળી જાય રસ્તો.
કદમ એમ મંઝિલ ભણી માંડ ‘મરમી’,
ભરે ડગ અને ઝળહળી જાય રસ્તો.
|
ધરીને હાથમાં કાગળ તને વાંચી રહ્યો છું હું ,
ન દેખાતું જરાયે છળ તને વાંચી રહ્યો છું હું .
ચહેરો હૂબહૂ તારો અહીં દેખાય કાગળમાં ,
કરી મીઠી મધુર અટકળ તને વાંચી રહ્યો છું હું.
મજાના અક્ષરો તારા બધાં મોતી તણાં દાણાં ,
ગુલો પર શોભતી ઝાકળ તને વાંચી રહ્યો છું હું .
રહું રત યાદમાં તારી મને ક્યાં ભાન છે સ્થળનું ,
હ્રદયથી હોઉં છું ઝળહળ તને વાંચી રહ્યો છું હું .
પ્રણય સુખથી વધુ ‘મરમી’ નથી સુખ આ જગત માંહે ,
મળી ગઇ એ પ્રણયની પળ તને વાંચી રહ્યો છું હું .
|
શબ્દ સામે તરફડે જ્યાં , ત્યાં ગઝલ સર્જાય છે,
આગ ભીતર ભડભડે જ્યાં , ત્યાં ગઝલ સર્જાય છે.
એ શિલા પાછી અહલ્યા થૈ જવાની સ્પર્શથી,
રામનાં ચરણો અડે જ્યાં , ત્યાં ગઝલ સર્જાય છે.
દૂર જોજન હો ભલે, પણ ઠેસ વાગે જો તને,
ફાળ મુજ હૈયે પડે જ્યાં , ત્યાં ગઝલ સર્જાય છે.
પીઠ પર બેસી જશે વૈતાળ માફક કાફિયા,
વિક્રમી અર્થો જડે જ્યાં , ત્યાં ગઝલ સર્જાય છે.
કિંમતી હીરા સરીખા શબ્દ “મરમી” છે બધા,
ઘાટ સુંદર સાંપડે જ્યાં , ત્યાં ગઝલ સર્જાય છે.
લય શિલ્પ 